“Niet alles hoeft opgerakeld te worden, niet elke nieuwsgierigheid bevredigd.” Aan het woord is Charles Dumont, 61, cardioloog, getrouwd en vader van twee dochters - een en al tevredenheid in de ogen van omstanders. Toch is er één brokstuk van het verleden dat hijzelf nooit begraven heeft en in alle heimelijkheid koestert: de herinnering aan Sylviane, zijn eerste, grote liefde. Dertig jaar na hun breuk reist hij naar Napels, waar ze als jonge minnaars razend gelukkig waren, om haar terug te zien. Tussenjaren heeft de allure van een klassieke naoorlogse roman. De tekst staat bol van verwijzingen naar Fellini, maar doet vooral denken aan de compactere, poëtisch getoonzette vertellingen van Hugo Claus. Beheerst schakelt de schrijver tussen nonchalant-weelderige beschrijvingen van een zomers Italië en Charles' weemoedige terugblikken.

Tot zijn eigen verbazing had hij als student “het spectaculairste meisje van de universiteit aan de haak geslagen”. Sylviane was niet alleen beeldschoon, maar ook uitbundig en extravert: ze verscheen op feestjes in “volmaakt transparante jurken” of “een glanzend wit, diep uitgesneden badpak”, pronkte met “de onder de synthetische stof knellende vormen” waarmee ze “alle blikken naar zich toe zoog”. “Een verrukkelijke vrouw die de hele wereld aankon”, verzucht Charles, en een door en door romantisch wezen dat hun beider levens deed oplichten met glamoureuze toekomstdromen. Hij zou een gerenommeerd schrijver worden, zij model, actrice of desnoods kunstenaar - “een legende”, in ieder geval.

Collageen

Het liep allemaal anders. “Op welk punt sloeg de volwassenheid werkelijk toe en besefte ik dat we een stel talentloze dwepers waren en precies dát ons aaneensmeedde? Wanneer begreep ik dat, zoals bij zovelen, de artistieke ambitie langzaam zou opdrogen zoals het collageen in onze huid, tot we verstard waren in een doodnormaal leven waarin het geluk geen stortvloed meer was die over je heen golfde, maar iets wat je beetje bij beetje, als door een flessenhals, tot je nam?” Charles klinkt misschien vertwijfeld, maar weet in werkelijkheid wel waar het misging: na de komst van een kind werd Sylviane steeds zwaarmoediger, begaf ze zich wankelend op een grimmig pad dat via drankzucht en zelfmoordgedachten naar een gedwongen opname leidde.

Yannick Dangre kan zijn voorliefde voor zwartgallige woordkunst volmaakt botvieren op deze verteller; een voormalige dichter wiens voornaamste stijlkenmerk - naast het opstapelen van vraagzinnen - pathos is. Hij zegt bijvoorbeeld “met ijzingwekkende helderheid” te kunnen zien dat zijn leven “allang tot in elke uithoek verwoest is, hoe de afgelopen dertig jaar slechts uit afkooksels bestond” - nogal gortig voor iemand die zijn zaken dusdanig goed op orde heeft, om niet te zeggen: ongeloofwaardig.

Gaandeweg komen er dan ook steeds meer scheurtjes in het kuras van Charles' vanzelfsprekende gelijk. Was Sylviane echt gek, of hebben de omstandigheden haar zo gemaakt? En is hij daadwerkelijk het tragische slachtoffer, of eerder een medeplichtige, misschien zelfs de dader? Toewerkend naar de bepalende ontmoeting laat Dangre de spanning oplopen, maar de antwoorden houdt hij voor zich. Vanuit literair opzicht is de keuze voor een open einde strategisch, aangezien het teleurstellingen voorkomt, maar het uitblijven van emotionele ontlading voelt onbevredigend.

Daarnaast staat deze ontknoping Sylviane niet toe om zelf het sjabloon te doorbreken dat haar ex op haar projecteerde, hoezeer het daar ook om lijkt te vragen. Hoewel de opzet zich er uitstekend toe leent, gaat Dangre in zijn psychologische doorlichting dus niet tot op het bot. Zijn focus ligt op stilering, het niet-aflatend zoeken naar de fraaiste formulering van dezelfde paar gevoelens en gedachtes, wat uiteindelijk vrij repetitief aandoet. Net als Fellini en Claus kan Dangre barokke beelden oproepen, maar in deze roman weet hij dat schilderachtige oppervlak beperkte diepte te geven.

Een fijnzinnige roman over de liefde, ouderschap en de invloed van het verleden op het heden. Charles reist naar Napels in de hoop zijn eerste vrouw, Sylviane, weer te ontmoeten. Dertig jaar geleden verdween ze met de noorderzon en liet hem met hun dochtertje achter; in een brief beloofde ze elkaar dertig jaar later weer te ontmoeten in Napels. In al die tijd heeft Charles zijn huidige gezin niets verteld over zijn reis of de vragen die hem kwellen. In Napels wordt hij geconfronteerd met herinneringen aan en twijfels over zijn verleden, terwijl hij zich afvraagt of Sylviane daadwerkelijk zal verschijnen. De roman onderzoekt thema's als liefde, schuld, ouderschap en de werking van de tijd. Intiem, sfeervol en licht poëtisch geschreven. Geschikt voor een brede tot literaire lezersgroep. Yannick Dangre (Brussel, 1987) is een Belgische schrijver en dichter. Hij studeerde Nederlandse en Franse literatuur, werkt voor de krant De Morgen, en schreef meerdere boeken.